Om 10.30 uur kwam de zaalarts om te vertellen hoe de operatie was verlopen en kon je je vragen stellen. Wij vonden dit eigenlijk niks, automatisch luistert iedereen mee ( wij ook ) en eigenlijk kan dat niet de bedoeling zijn. Wij " Limburgers " denken dan snel, het zal wel zo horen, maar hebben dit vermeld als minpunt op het "tevredenheidsformulier".

Na een koffie - en theeronde werd om 11.45 uur de lunch ( brood) geserveerd. " Dan moet er koffie en thee klaar zijn !!" We waren intussen met twee coaches en zes patienten. Je moest oppassen niet met de wielen van de tafeltjes over de katheterzakken te rijden, want iedereen heeft die de dag erna in en de zakken lagen "gewoon" op de grond. Maar het ging gelukkig goed en de dienbladen met eten werden er opgezet. Hier en daar een beetje helpen met pillenzakjes, minimaal vier per persoon, elke pil apart verpakt in zo'n strippie met een piepklein sneetje erin, hoe handig ( voor "ouwere" ogen en vingers niet dus ). Niemand bleek nog echt honger te hebben " Bent u ook zo misselijk?" " Zeg maar jij tegen u hoor en ja, dat komt van de morfinepomp, die ben ik daarom al kwijt". Sommigen hadden te veel eten " Ja dan hebt u het niet goed ingevuld". Het bleek echt een crime, twee "a 4 tjes" voor 1 dag, je mocht kiezen uit meerdere rijtjes en een halve, hele of anderhalve portie, maar niemand kon je uitleggen hoe groot die porties zijn. Ik at mijn eigen brood en de anderen kregen een "coachlunch" samengesteld door de afdeling.

Na de lunch hebben we afgewassen, alleen de kopjes gelukkig, waarbij we, in de erop volgende dagen, sommige vuile verwisselden met de schone op het dienblad, dat toch de vaatwasser in ging. Het was een "mannencoach" idee hoor, dus niet verder vertellen. Daarna was het rust - uur maar zus kon niet slapen, dus hebben we gepuzzeld en wat gekletst. De meesten waren moe gezeten in de stoel en wilden liever naar bed om te rusten. Tegen 3 uur werd iedereen weer geparkeerd en maakten we we koffie en thee. Er kwam iemand vragen wat ze 's avonds wilden drinken en nog steeds een beetje onder invloed van het roesje zei een mevrouw " doe mij maar een cola- tic" . Het meisje vertrok geen spier, maar de anderen keken zo stomverwonderd dat ze meteen riep " Wat zeg ik nou, ik bedoel een yoghurt- tic" ( dat is yoghurt met ranja werd me uitgelegd) Dat was reden voor nog meer vrolijkheid, waardoor het er steeds voller werd.

Zus besloot om 16.30 uur dat het genoeg was geweest in de stoel en in de drukte die zij niet gewend is, als alleenstaande, ja Agaath:) en wilde op haar kamer eten. Ik wilde graag thuis eten en ben om 17. 00 vertrokken en heb de "avonddienst" aan de andere coaches overgelaten. Niet iedeereen kon de hele dag daar zijn en dat hoefde ook niet, " Niets moet " !!

Ik kan me voorstellen dat het een beetje teveel is in die huiskamer, als je nog een duffe kop hebt van de medicijnen (waardoor sommigen juist heel druk gaan doen) maar op de kamers liggen ze maar met twee, dat scheelt. Het zijn units omdat er een nieuw ziekenhuis komt , maar er is niets mis mee, licht ruim en netjes !!!

wordt vervolgd.....