We zijn een paar dagen bij dochter in Zeeland geweest en bij thuiskomst had er iemand gebeld met een voor ons onbekend mobiel nummer. Tijdens het uitpakken van de bagage, telefoon, zelfde nummer. De mevrouw die het katje had opgehaald. Ze durfde het bijna niet te zeggen maar " het is toch niet onze poes " !!??? De kinderen vonden nog steeds dat het wel zo is, maar zij twijfelde gelijk toen ze hem zag of het wel klopte. Nou jaaa zeg !!

Ze had de foto's nog eens goed bestudeerd en er waren heel veel overeenkomsten, maar toch !! Ik begreep er niets van, " en wat moeten we nu dan " ? Ze was zelf al in onze buurt gaan rondrijden en had hier en daar gevraagd, maar niemand mist blijkbaar een poes. " Ik kan hem ( of is het nu toch een haar) wel over de schutting zetten hier, maar dat vind ik zielig als we niet weten waar hij hoort." Zegt ze " eigenlijk wiilen we hem ook niet kwijt, hij is superlief, wil niet naar buiten dus ook niet weg, het enige is dat hij niet veel kan eten, dan wordt het spugen." Ik heb voorgesteld dat ik hier in de buurt de komende week ga rondvragen of iemand een poes kwijt is en mocht dat zo zijn, geeft ze de poes af. Zo niet, dan houdt ze hem. Hopen dat ze zich niet teveel hechten, de kinderen wilden zo graag de poes terug dat ze blijven volhouden dat het wel de hunne is. Wat een bizar verhaal, wordt ongetwijfeld vervolgd.....

Ik was zo " verpapzakt " dat ik erna pas begin te denken, worden poezen niet gechipt ? Je weet toch wel, na een half jaar hoe je huisdier doet en eruitziet ? Ik weet niet wat ik ervan moet denken, maar beloofd is beloofd, ik ga komende week maar eens de buurt in. Zou hij daarom ook niet gereageerd hebben op zijn naam, toen ik riep ? En die moeder reageerde inderdaad, vinden we achteraf, niet echt heel enthousiast. Vreemd, vreemd, vreemd !! Even lachen dus maar met " poesie, poesie " !!