‘S ochtends, bijna middag al, gaan de rolluiken open en wordt ze uit bed gehaald, verzorgd en in de stoel gezet met een kop koffie, na de medicijnen en een boterham. Vervolgens zit ze, dut ze , vergeet ze te drinken en soms zelfs te eten, kijkt ze t.v. zonder iets te zien of op te nemen. Soms schuifelt ze voetje voor voetje naar de “ postoel“ ,gelukkig net als het bed allemaal op een zelfde loopafstand. Vocht zit rond haar enkels en onderbenen, maar die “ rotkousen” wil ze nooit meer aan. Een gesprek gaat moeizaam, want haar oren moeten alweer worden uitgespoten. “ Dat komt door de leeftijd “ zegt de dokter. 103 is ze nu. Ze eet het maaltje dat zoon voor haar prutst, vlees lust ze niet meer, zout mag niet vanwege het vocht, ” smaakt dus ook nergens naar”. Rond een uur of vijf, soms nog vroeger komt de “ meandermevrouw” doet haar de pyjama aan, verschoont haar waar nodig en legt haar in bed.

Ik ga elke avond, behalve dinsdags, dan blijft zoon langer en “ heb ik vrij” , nog even kijken. Nu het zo vroeg donker is, is ze vaak al in diepe slaap. We hebben afgesproken dat ik haar toch even wakker maak, anders hoort ze de voordeur, dat “ tagslot “ maakt behoorlijk lawaai.n.l.en schrikt ze alsnog. Dat lukt niet meer elke keer en dan laat ik haar lekker slapen, leg een extra dekentje over haar benen, (“ zo koud “,met contstante 24 graden) stop haar in, was de vuile glazen af die meestal nog bijna vol zijn en vertrek weer stilletjes. Als ze wel een beetje wakker is , vertelt ze wat ze ziet op de houten schrootjeswand bij het ” hooglaagbed”. Hele families, beestjes, poesjes, ze ziet ze werkelijk voorbijkomen en ik zeg niet dat ik ze niet zie, maar murmel maar wat van leuk, of hmhm en dat voldoet zonder dat ze in paniek raakt. Ik controleer of ze het alarm goed om haar arm heeft, het wekkertje op het tafeltje staat, of er twee ( heel belangrijk ! twee ) papieren zakdoeken naast haar hoofd liggen en ” mijn lapje “ dat eerst op de verwarming moet, onder haar linkerwang ligt, dat “ helpt voor de aangezichtspijn”.

Als alle rituelen zijn uitgevoerd en ze als ze wakker is “ lekker dankedanke” zegt kan ik met een gerust hart de deur achter me dichttrekken en wachten we op de volgende dag, die in hetzelfde ritme zal verlopen.......De kerstboom staat en ze geniet van de lichtjes, de oude versierselen en mijn glazen kribje,waar ze uren naar zit te staren.....

Oud worden ging vanzelf, maar oud zijn .........zucht !!