Gelukkig heeft ze gewacht totdat ik terug was van vakantie, het ging al een paar weken heel slecht. Bijna niet meer kunnen en willen eten en drinken en dan die hitte erbij. De thuiszorg vond haar ‘s morgens op de grond, half onder het bed, niet duidelijk of ze eruit was gevallen of onderuitgegleden. Protocol, ambulance laten komen en op die harde brancard schreeuwde ze het uit van de pijn. Ze herkende meteen mijn stem, maar wist niet of ze pijn had en ook niet wat er was gebeurd. Besloten werd om een “ mri” te maken om te kijken of er iets gebroken was, maar dat lukte niet omdat ze alleen nog maar in “ foetushouding” kon liggen. “ Onverantwoorde situatie” werd vastgesteld en ze mocht niet meer terug naar huis. Gelukkig werd er gelijk een plekje gevonden in een verpleegkliniek. Eén dag later kreeg haar zoon bericht dat ze was overleden, stiekem ertussenuit gepiept, weggevlogen staat op het bidprentje.

Iedere avond, op de dinsdag en de vakanties na, was ik als laatste bij haar, dekte haar toe, (ze had het altijd koud), ruimde wat op, plukte wat bloemetjes uit haar tuin als ze er waren, gaf haar twee extra zakdoeken ( ik moet ‘s nachts zo vaak snotteren”) wenste haar welterusten en mooie dromen en sloot de deuren. Ik kreeg de “ eer “ om als laatste bij haar te mogen zijn en mansuus en ik hebben samen de kist gesloten. Ik heb eerst nog twee zakdoeken bij haar gelegd, een bloemetje uit onze tuin in haar handen samen met een bloemetje uit haar eigen tuin, dat zoon haar al had gegeven. Hij had ook een schaaltje pure chocola in de kist gezet, dat at ze al jaren elke dag, zelfs als ze niks anders naar binnen kreeg ! De Zwitserse kaart met het leuke vrouwtje, waar ze zo gek op was en die we haar ook dit jaar stuurden, stond aan haar hoofdeinde.

Het is helemaal goed zo, ik heb er vrede mee en toch kon ik er niet eerder over schrijven. 20 Juli, 104-jaar oud geworden, in juni, op de dag dat ik ( “ pas, in haar ogen, ) 70 werd, is ze er stiekem tussenuit gepiept. Ze heeft nu de rust die ze verdiende, A Dieu “ Toetje “ !