Vervolg corona

Onze kleinkinderen vroegen tijdens het facetimen " hoelang duurt corona nu nog?" Konden we daar maar een bevredigend antwoord op geven. Van wat we hoorden, werden we niet vrolijker, ofschoon we de tijd goed omkregen en de tijd net zo snel bleek te gaan. Een neef die werkt op de I.C moest af en toe even stoom afblazen en had het enorm moeilijk met wat er gebeurde. Patiënten die heel snel verslechterden, eenzaam moesten sterven, de onmacht en de tijdnood. Hij stuurde een foto en ik moest gelijk denken aan de eerste maanlanding, hij vertelde altijd een " buddy " nodig te hebben, omdat je dat pak pas na drie uur weer uit kon doen en alles steriel moest blijven. Het zorgde wel voor een geweldige samenwerking met collega's en veel " houvast" aan elkaar. Hopelijk is dat dan iets wat blijft dan is er nog iets goeds te melden van deze rare tijd.
De partner van een andere neef werkte in de zorg, werd erg ziek, in eerste instantie niet getest, werd iets beter, ging weer aan de slag en werd weer ziek, zo ziek zelfs dat ze werd opgenomen. Na veel onderzoeken, helemaal alleen op een kamer, geen bezoek toegestaan, zelfs niet van haar eigen man, bleek dat ze leukemie had. Gelukkig, voor zover je in zo'n situatie van geluk kunt spreken, bleek het de milde vorm te zijn. De echte klap kwam erna pas, een trauma van het alleen zijn en ook alleen de " slecht nieuwsgesprekken " te hebben moeten voeren.

Een vriendin ,die was opgenomen vanwege een medicijnverslaving, moest noodgedwongen langer in de kliniek blijven, we mochten niet meer op bezoek, de was zette ik voor de deur en daar werd ook de vuile was door een medewerker achtergelaten. Ze mocht achter het raam naar me zwaaien, maar kon dat emotioneel nog niet aan, dus haar heb ik weken alleen telefonisch gesproken. Beeldbellen mocht en kon ook maar ook dat durfde ze nog niet. Bij één kuchje, zelfs als je je verslikte, werd je 24 uur " opgesloten" op je kamer en ze mochten een paar keer de patiënten, die uiteindelijk toch corona kregen, uitzwaaien achter het glas, terwijl ze met de ambulance vertrokken naar een plaats waar meerdere coronapatiënten werden opgevangen ! Ook bij haar komt nu pas de klap en het besef dat ze er goed doorheen kwam, door een knop om te zetten en alle gevoel uit te schakelen. Gelukkig krijgt ze hulp bij de verwerking en is ze niet teruggevallen in oude gewoontes, gebruik van pillen. En dat is heel knap !
Onmenselijke taferelen. Dat zou toch bij een evt.tweede golf voorkomen moeten worden. En dan nog zijn er mensen die roepen dat het zo erg allemaal niet is.
Ik heb maar één advies : " hou je aan de regels, doe wat je kan en doe je niet voor jezelf, doe het dan voor de ander !
wordt vervolgd ......