Vandaag is onze dochter jarig ! Dan is het vandaag precies een jaar geleden dat we, vanwege corona, de eerste keer niet naar een verjaardag mochten, vanwege de regels. Er was nog geen echte" lockdown" , maar de schrik zat er goed in. Wij hoorden ook ineens bij de risicogroep, terwijl we onszelf helemaaaal nog niet oud vinden. Een heel jaar, dat hadden we toen niet kunnen verzinnen en ook niet verwacht. Vorige week was haar zoon, onze jongste kleinzoon jarig en vorig jaar zijn we " met z'n allen" een weekendje weg geweest en konden het nog samen vieren. Een schot in de roos ,want dat was de laatste keer dat we echt samen waren. We wisten dat toen natuurlijk nog allemaal niet ! Ik kan me nog goed herinneren dat de angst me om het hart sloeg, toen de verhalen over Brabant naar buiten kwamen. Wij waren daar aan de grens met Limburg in een park geweest, in de binnenspeeltuin, in het zwembad ( opa en oma alleen gekeken, maar toch), in een restaurant, kortom op heel veel plekken met heel veel mensen tegelijk.
Nu zijn we gewend aan alle regels, houden we ons er zo goed mogelijk aan en eigenlijk is dat jaar ook weer omgevlogen.
Vandaag lappen we één keer de ( bezoek) regels aan onze laars, we gaan bij onze dochter eten. Hun huis is groter dan het onze,misschien kunnen we net als vorige week buiten zitten ( was best nog koud, ondanks dik vest brrrr) en het is de eerste keer dat we op de dag zelf een uurtje kunnen gaan feliciteren, omdat we nu zo dichtbij elkaar wonen. Buiten mogen we wel samen, binnen niet en omdat ik daar de logica niet van inzie en we ons verder overal aan houden, " onze handen stukwassen", afstand houden en indien nodig, mondkapje op, gaan we dit doen.

Het voelt een beetje stiekem en zelfs spannend, maar dat hoort er dan maar bij. En jaja, jullie mogen achteraf zeggen " hadden jullie nooit moeten doen ! ".