Ik wil jullie toch even in het kort mijn moeder voorstellen, zodat jullie je bij de tekst een beetje beeld kunnen vormen. Ze is 92 jaar en wordt in juli 93. Ze rookt (ook nu nog) een pakje sigaretten per dag. Ze heeft osteoporose, is behoorlijk gekrompen heeft ook artrose en zit in een rolstoel omdat ze niet meer kan lopen.

Als je aan haar vraagt hoe ze zo oud is geworden zegt ze " gewoon doorroken, gerookt vlees houdt langer" !! Toen er in haar vorige tehuis een poster op kwam te hangen met de tekst : " in dit huis mag wel worden gelachen maar niet worden gerookt" heeft zij er eigenhandig onder geschreven: " Als er in dit huis niet mag worden gerookt, valt er ook niets te lachen " !!! Ze heeft een ongelofelijk hoge pijngrens omdat ze vindt dat " een mens geplaagd moet zijn ". Als zij klaagt over pijn is het ook meestal te laat zoals nu, nu haar stuit doorgezeten is en haar teen ontstoken. Ze is vanaf 1988 weduwe en heeft zich goed erdoorheen geslagen, tot ze in 2000 een tumor in haar darmen kreeg, een operatie heeft gehad waarbij een flink stuk verwijderd is en waarna ze ineens van de ene op de andere dag alleen nog maar kleine stukjes kon lopen en staan, waardoor ze in een verzorgingstehuis terecht is gekomen. Buiten haar kamer deed ze alles in de rolstoel ( die ze zelf rolt). Ze had daar een eigen ( rook )kamer en ging "beneden' eten en kienen. Mijn zus in ik merkten dat ze langzamerhand begon te dementeren, maar in het begin gooi je dat ook op de leeftijd en omdat ze ( nu ook nog af en toe) heel goed wist te omzeilen dat ze dingen niet meer wist, was het nog heel aanvaardbaar en maakten we ons geen zorgen, ook omdat ze goed werd verzorgd en opgevangen. Ze was vaak een beetje "wankel op de benen" maar ook dat wijt je aan te weinig zuurstof en beweging. Totdat we een telefoontje kregen dat ze was gevallen en haar heup had gebroken. Vanaf dat moment was het een aaneenschakeling van ellende. Mam had een "delier" wist niet wat er aan de hand was, vroeg 100 keer hetzelfde, had heel veel pijn, wij mochten er niet bij blijven en omdat ze in een ziekenhuis lag waar niet mocht worden geopereerd. moest ze na een dag en nacht naar een ander, maar daar aangekomen bleek ze uitgedroogd en moest ze wachten tot het infuus werkte. Na de operatie heeft ze nog een epilepsieaanval gehad ( daar had ze al jaren medicijnen voor, vanwege een litteken op haar schedel van een val als kind, maar nooit meer aanvallen gehad.) Ze kreeg ook nog een blaasbloeding en ze kon niet meer naar het tehuis terug. Wij hebben haar kamer daar uitgeruimd, zonder dat we haar dat hebben durven zeggen. Ze kwam eerst weer in een ander ziekenhuis en toen op de revalidatieafdeling van de verpleegkliniek. Wij zijn op zoek gegaan naar een "kleinschalig wonenprojekt" ( op zes bewoners één verzorger) en daar staat ze nu op de wachtlijst. Ze moest echter weg op de reva afdeling en dat was maar goed ook, want ze konden totaal niet omgaan met iemand die dementerend is. Als tussenoplossing zit ze nu in deze verpleegkliniek en qua verzorging is ze er echt heel erg op vooruit gegaan, gelukkig.

Ze tart alle statistieken ( vooruitzicht gezien leeftijd en lichamelijke toestand nog geen jaar )en heeft nu een " rookmaatje" van 75 en met die meneer kan ze het uitstekend vinden, wij zijn blij dat ze elkaar hebben, ze hebben aanspraak aan elkaar en houden elkaar een beetje " wakker". Het is een gezellig gebouw met een " vaste" huiskamer maar we kunnen overal met haar rijden en zitten, de buitendeuren gaan open met een code en wij kinderen hebben een sleutel. Ze heeft een mengvorm van vasculaire dementie en alzheimer, ze kan echter nog hele verhalen vertellen, waarvan de inhoud niet meer helemaal klopt en ze haalt gebeurtenissen door elkaar. Ze vangt sommige dingen wel op maar maakt daar dan weer een heel eigen verhaal van. Het is geen straf om naar haar toe te gaan, ik ga nu om de dag, wissel af met mijn zus en eindelijk wordt er ook eens met ons gecommuniceerd over hoe het met haar gaat, ze wordt ook goed in de gaten gehouden en verzorgd gelukkig.

We lachen ook vaak en ik zal jullie in een volgende blog een beschrijving geven van wat ik daar allemaal zie en meemaak tijdens een middagje scrabbel. We houden de moed erin, en met humor komen we een heel eind ( dat zie je aan mijn moeder) !!!