Als ik met mam aan het scrabbelen ben, moet ze vaak lang nadenken en wil ze ook pas geholpen worden als het echt niet meer lukt. Ik heb dus alle tijd om te observeren wat er om me heen gebeurt. Vroeger had je paviljoens met " mindere en zwaardere zorg" en gesloten paviljoenen. Nu is er een centrale in - en uitgang en liggen de paviljoens aan elkaar verbonden door brede gangen, waar zelfs een kledingwinkeltje ( gerund door vrijwilligers) een kapper, een schoonheidssalon, een pedicure en een restaurantje zijn. Er zijn zitjes met een kooi met vogeltjes en een aquarium met vissen, er zijn " themavitrines" waar nu carnavals- artikelen in staan versierd met " roed geel en greun" ( de kleur van vastenavond). Er zijn mensen die de hele dag in hun bed in de huiskamer liggen of gekluisterd zitten aan de (rol) stoel. Sommigen met de blik op oneindig, anderen die nog net even dag knikken als je ze begroet. Er zijn er ook die schuifelen de hele dag door de gangen, "meneer stoel" neemt dan steevast van ergens een stoel mee alsof hij schaatst en dat geeft het geluid als van een krijtje over een schoolbord ( brrrrr). ik heb stiekem wat bijnamen bedacht want ik ken de mensen niet van naam. "Tante poets" is een mevrouw die alles wat zich op ooghoogte bevindt met haar vinger schoonmaakt, daarbij alsmaar mompelt :" Waar is Annie, heb je Annie gezien, Annie waar ben je " ? Ze loopt langs de kanten van de gangen op en neer en mijn moeder vindt dat ze haar een stofdoek moeten geven, zodat er ook echt iets van haar werk terecht komt :) "Piet Piraat" is een meneer met een angstaanjagend zwart lapje voor één oog en mijn moeder is bang van hem. ( Het andere oog kijkt niet echt vriendelijk helaas ) "Mevrouw glimlach" blijft bij je staan, lacht heel lief en blijft je aanstaren zonder te reageren op wat je zegt of doet. "Mevrouw loop" wandelt kilometers in een flink tempo op en neer, lacht heel lief, probeert altijd om de code in te drukken om naar buiten te kunnen wandelen, maar wekt de indruk een bezoekster te zijn. De scheidslijn tussen " bewoner" en bezoeker is soms bijna niet te zien. "Mevrouw applaus" timmert als ze de kans krijgt met twee handen op haar tafeltje daarbij neuriet ze heel zachtjes. Toch zien ze er allemaal keurig verzorgd uit en wekken ze niet de indruk dat ze zwaar depressief zijn of het leven niet meer zien zitten.

In het begin dacht ik vaak mam hoort hier niet, er zijn er veel die er veel erger aan toe zijn. Gisteren zat de rits van haar tas klem en toen ik het had gerepareerd, bleek dat er een kartonnen sigarettenpakje in zat gevuld met as, peuken en eierschalen. Vond ze de asbak te vol, wist niet waar er mee naar toe en dus stopt ze dat dan in haar tas !! Gelukkig dat al die peuken uit waren....anders.... En dan weet ik het weer... ze doet toch vreemde dingen.... zzzucchtttt .....!!! Grijns.... !!!!