Vandaag had mam een van de " betere dagen" , ze scrabbelde redelijk goed, had blijkbaar minder pijn, de oogjes oogden naar mijn idee wat beter maar zo voelde het voor haar nog niet, maar al met al hebben we ook kunnen lachen. Het was een " heikele " zaak om koffie te halen want "oma glimlach" aasde weer eens op mijn stoel. Maar gelukkig ging het goed en was ze ook ineens weer verdwenen. We kwamen onder het scrabbelen op het thema hond, mam had een witte hond zien rondlopen ( en dat mag daar ook aan de lijn dan wel) en ze noemde zonder aarzelen de naam van de liefste hond die we hebben gehad. Ik noemde het " merk" ( sorry ,ras :) ) van de hond en zij zei de naam en het klopte !!! Yeah !!!

Benenalie ik heb grote bewondering voor de mensen die dit werk doen, de manier waarop en het geduld dat zij opbrengen is enorm. (Tenminste waar mam nu is ). Met " zachte dwang" krijgen zij toch een heleboel voor elkaar met de bewoners. In de rokersruimte zit ook een bewoner die zelf geen sigaretten op zak mag hebben, maar er om het half uur eentje gebracht krijgt. Ongelofelijk, maar hij zit er vlak voor het half uur om is , vraagt dan om de minuut" sjat krijg ik een sigaret van jou ?" Als hij hem krijgt, rookt hij die vervolgens in drie trekken op en gaat weer naar de huiskamer en....een half uur later hetzelfde ritueel. Mam vindt hem een "ouwe ongeduldige zeur" maar ik moet er niet aan denken dat zij op haar sigaretje zou moeten wachten....:) Stel je voor !!! Dus duimen dat ze geen gaatjes brandt in haar kleren ( is wel eens gebeurd) en niet in slaap valt met een sigaret ( ook al eens gebeurd), want dan is het voor haar ook einde oefening, bewaar ons !!! Helaas kreeg ik haar niet mee naar buiten, het was zo'n heerlijk weer, daar moet ik nog iets op zien te vinden. Ik denk dat het meer de angst is : " weet jij de weg terug nog wel ? " maar dat moet ik nog eens goed " uitvogelen"