Vanmiddag zijn we met mam gaan kijken, ze vond het een mooi gebouw ( iets meer dan één jaar oud ), de eigen eenpersooonskamer ook, licht en ruim met een eigen wasbak, plaats voor wat eigen spulletjes en evt een eigen tv /radio en toestemming om te roken.De binnenplaats met de plantenbakken ( waar ook gerookt mag worden) die 's zomers zeker heel mooi zal zijn vond ze ook wel leuk. De huiskamer waar ze dus met zes vaste personen verblijven met een verzorger heeft een open keuken waar ook alle maaltijden, evt. met hulp van bewoners die dat leuk vinden,worden klaargemaakt. " Daar zit ik dan weer middenin". Dat vond ze dus minder, "het gedoe" om haar heen. ( Dat is ook iets waar ze steeds minder tegen kan). Na de rondleiding kregen we een kopje koffie en kwam de maatschappelijk werkster bij ons zitten. Ze vroeg mam wat ze ervan vond: " ik vind het hier heel mooi maar ik kom niet". Ze kon niet aangeven waarom precies: " het is een gevoel en mijn gevoel heeft me nog nooit bedrogen ". De kogel is dus door de kerk, ze blijft liever waar ze nu is omdat ze daar ook gewend is nu en het haar toch goed bevalt.

We hebben versteld gestaan hoe ze zich weer " in de blouse gooide" om te kunnen meepraten (hetgeen haar heel veel energie kost) en de dingen die ze heel gezellig vertelde, maar waar niets van klopte.

Aan de ene kant was ik apetrots, aan de andere kant merkte ik ook weer, dat ze echt wel thuishoort waar ze nu zit. Het dubbele gevoel dat het soms zo moeilijk maakt !! Ik ben wel heel blij dat zij nu rust krijgt ( en wij ook) en een evt. verhuizing niet meer als een zwaard van Damocles boven haar hoofd hangt !!! Wat de verbouwing gaat brengen zien we dan wel weer, deze horde is genomen. De privacy, die ik zo belangrijk vond speelt voor haar helemaal niet, zegt ze. "Ik heb graag mensen om me heen ( ?? )". Zij moet er wonen en leven en ze heeft zelf kunnen beslissen en dat is toch het belangrijkste !!!