Ik vertelde mam uitgebreid wat ik gisteren allemaal had gedaan. De oogjes leken wat verder open maar : " dat zie je verkeerd want ze voelen nog dichter dan gisteren " enfin, ik was dus gaan wandelen met mansuus. Ze vroeg "waar ?" en toen ik dat vertelde, merkte ik aan haar reactie dat ze niet meer wist waar dat was. We kwamen ook langs het kerkhof en we konden het niet laten om even te gaan kijken. Ik vertelde dus dat er niet veel familieleden meer lagen ( veel graven zijn daar geruimd) maar wel een paar kennissen. Waarop zij reageerde: " dat zullen ze toch wel heel leuk gevonden hebben, want ze hadden je vast al lang niet meer gezien. Herkenden ze je nog wel ?" Ik moest stiekem zo lachen, maar wou haar niet met de neus op het feit drukken dat ik het had over " begraven kennissen" Ik zit dan te grijnzen in mezelf ( dat kan hoor). Ik heb er maar een draai aan gegeven, alsof ik daar echt iemand had gesproken. Hoe langer ik iets achter elkaar vertel, hoe moeilijker het voor haar is om het te volgen. Ik heb mezelf wel afgeleerd om te vragen te stellen ( wat heb je gegeten b.v. ?) want ze weet het antwoord niet en daar wordt ze heel onzeker van. Dat "controleren " doe je vaak in het begin en ik denk dat het is omdat je het proces niet verder wil laten gaan, je wil niet dat het " erger " wordt. Helaas is het niet te stoppen en soms gaat het echt hard !! Wat ik wel merk is dat anderen haar vergelijken met de mensen daar en ik vergelijk haar ( nog maar heel soms) met de moeder die ze was. Maar daar zit ook het verschil in beleving !!! Ik vertelde ook dat mansuus bijna jarig is en daarop zei ze: " daar kan ik dan alweer niet bij zijn !! " Op de vraag of ze er echt zin in zou hebben, als het zou kunnen, vroeg ze of ze eerlijk mocht zijn en "nee, eigenlijk kan ik daar niet meer tegen". Ik ga liever helemaal niet meer weg, dus weer een stapje terug en dan is het weer even slikken en tijd voor een even stiekeme traan !!!