Kleinzoon vond dat hij wel met oma " stoptje" kon spelen terwijl de mannen zaten uit te rusten van het geploeter met rubber en stenen voor de vijver. Oma jij tellu, ikke stoppu..... Ik telde tot tien en toen ik riep " ik kom " werd er vanonder een struik geroepen : " waar zit ikke nou" ? Dat moest ik natuurlijk ook een paar keer roepen terwijl ik rakelings langs die struik liep om na een tijdje te horen :" hier is ikke " !!! Nu oma stoppu en ikke tellu en oma ook onder struik ( natuurlijk, waar anders met verstoppertje :) ) 1,2,5,8,9,10...( knap toch als je net twee bent) " Waar is oma nou" ? Vervolgens loopt hij langs me, zonder me (zogenaamd ) te zien en na een paar keer geroepen te hebben "waar is oma nou" ? komt hij bij dezelfde struik aan en roept "daar isse oma weer " !!! Kinderlogica ten top, want dat doen we niet twee keer maar tig keer achter elkaar. Als ik een ander plekje zoek, want er zijn er genoeg in onze tuin gelukkig, vindt hij dat niet kunnen, maar al doende leert men dus ooit komt dat goed. Ik geniet met volle teugen van dit soort dingen, ik zie hoe de geschiedenis zich weer eens herhaalt en ook hoe kleinzoon zelf geniet van deze spelletjes. Hij heeft ook het " geluidensyndroom" van zijn moeder, onze dochter, in zijn genen. Ik zie haar nog staan midden in de tuin, moord en brand schreeuwend omdat er ineens een straaljager overvloog. Kleinzoon roept : "isse dat" ? om vervolgens als een speer uit een boog naar binnen te verdwijnen totdat hij het geluid niet meer hoort. Maar dat zijn "mankementjes " die horen bij een bepaalde fase, dus die nemen we nu gewoon voor lief. De vijver is gelukkig helemaal klaar, foto's en verslag volgen.

16 mei dus a.s. maandag hebben oudste zus en ik het gesprek met de doktoren, teamleidster en personeel van de verpleegkliniek om 16.00 uur.