We waren heel bevoorrecht als kinderen van een gezin dat vakantie kon vieren in het buitenland. De bonnen van " De Gruyter" werden ijverig gespaard en die mocht je inwisselen voor geld. Met een gezin van zeven personen en een pleegkind waren de boodschappen natuurlijk ook niet echt in " het klein". We hadden natuurlijk wel een moestuin en we waren verplicht mee te helpen, voordat we gingen, om de diepvrieskist en de weckglazen gevuld te krijgen voor de winter. We baalden soms als een stekker, want mijn vader had heel veel kennissen en daar kocht of kreeg hij ook weer kisten vol groente. De erwten en tuinbonen kwamen ons de oren uit !! Maar je was blij dat je mee mocht en dus maakten we er maar wat van, er werd gezongen zodat de tijd wat vlugger leek te gaan en je niet steeds zag wat je nog allemaal moest doen. Mijn moeder deed de was ( veel hadden we niet,maar het moest wel allemaal van iedereen mee) We hadden een slee van een auto, een ford customline, er ging ook een zus van mijn moeder mee en de hond, dus dat was ook wel nodig. Mijn vader woog iedere tas en iedere persoon die mee ging en soms werd dan een en ander weer uitgepakt, omdat het te zwaar werd voor de auto. ( We hebben vaak stiekem wat ondergoed in de auto onder de banken gepropt, maar dat mocht hij absoluut niet merken !! ) Er was nog geen autoweg en we moesten via Belgie en Frankrijk. Onze tante vond dat ze ook haar steentje moest bijdragen en bakte 's morgens voor we gingen ( om een uur of vier !!) ei met tomaat. We waren dat niet gewend en ik was vaak wagenziek, dus mijn moeder zat soms met wel drie "spuugzakjes" het ei onderweg weer op te vangen. Mijn tante vond dat altijd het moment om haar flacon met parfum te pakken, tegen de binnenkant van het dak te spuiten en we werden opnieuw misselijk omdat de hele wagen rook naar "chanel nummer 5 ". De hond hijgde als het warm weer was in onze nek en het was al met al niet echt een leuk ritje. De twee broertjes zaten ( ongelogen) op twee vissersstoeltjes ( van die ijzeren inklapbare met een lapje stof erop) tussen de voor - en de achterbank. Voorin zat de chauffeur en tante met, tussen hen in, ( was één bank) oudste zus. Op de achterbank zat mam met twee dochters, pleegzusje en de hond plus alle proviand voor onderweg ( restaurants waren er nog niet veel en te duur) en..... de spullen die op het laatste moment niet meer achterin de kofferbak pasten, ( veel "losse troep" dus). Er gebeurde altijd wel wat onderweg, een klapband, een aanrijding, een kapotte voorruit en aangezien niemand de taal goed sprak, waren dat soms hilarische taferelen in Frankrijk tussen de gendarme en mijn ouders. ( Louis de Funes was er niets bij ). We mochten dan "per gods gratie" ook even uit de auto, maar op die gaten in de grond die de w.c. moest voorstellen lukte het ons meestal niet om de hoge nood kwijt te raken. Ondanks dat soort dingen en de reis die een hele dag lang, soms meer dan 14 uur duurde, heb ik er nu goeie herinneringen aan en kan ik er ook nog om lachen. Niet meer voor te stellen in deze tijd van kinderzitjes, airco, mobieltjes , autowegen en en en en en .......Maar we hadden toch de vakantie van ons leven en mede daardoor is Zwitserland ook mijn tweede vaderland geworden. Als we over de grens rijden ( waar zijn die bergen nou ??:) ), is het alsof ik " thuiskom", raar maar waar. Petje af voor mijn ouders die dat toch maar voor elkaar kregen !!!