Twee weken voor we op vakantie gingen, werden de voorbereidingen getroffen. Alle kleren die mee moesten werden gewassen, gestreken en op stapeltjes gelegd. We moesten de oudste kleren aan, gek dat je dat zo " bij" blijft. Ik draag als ik een " vies klusje" moet doen nu nog steeds ouwe kleren, die speciaal daarvoor in de kast liggen en bewaar altijd nog iets voor " de zondag". Dan begon het "grote inpakken". Niemand meldde zich vrijwillig om te helpen en dus was ik meestal de klos ( ik zag kleine stukjes blauw :). Zo heb ik wel als de beste leren inpakken en weet nog steeds alles, al dubbel vouwend en elk "gaatje" vullend, vrijwel kreukloos op de plaats van bestemming te krijgen. Er lagen ook medicijnen, notenolie ( niet zo duur en brandt heerlijk in), reservelampjes voor die grote bak en nog meer klein spul bij. Mijn vader was als chauffeur allergisch voor geluiden en dus werd dat allemaal ingepakt in rolletjes verband ( ergens heel goedkoop op de kop getikt) en meters plakband ( van dat bruine dat overal aan vast plakte) tot hij zeker wist dat dat in ieder geval niet kon rammelen. Resultaat was dat je in de auto geen onverwacht geluid mocht maken, want dan draaide hij zich helemaal in paniek om naar de achterbank om te brullen " wie was dat? " Wij zaten dus echt muisstil met ons blaadje om vreemde kentekens op te schrijven of zachtjes " kruisje rondje " te doen. En omdat de reis zo lang duurde en we niets te doen hadden verder, vielen we vaak vanzelf in slaap. Eten en drinken namen we natuurlijk van thuis mee en daar heb ik een vreemde "tic" aan overgehouden. Ik ben gek op "bereisde" broodjes of boterhammen. Helemaal platgedrukt met kaas, zo'n beetje gesmolten met van die gele bubbeltjes erop of pindakaas die bijna uitgedroogd ertussen zat. Ik heb vaak een broodje extra meegenomen om dat na de reis thuis op te kunnen peuzelen. Ik sta daar in de familie algemeen om bekend en zij maken er dan van dat er ook nog iemand op gezeten moet hebben, maar zo erg is het nou ook weer niet !! We haddden ook gekookte eieren mee, maar ik vind de lucht van die dingen, als ze gegeten worden in de auto ( soms regende het pijpestelen op de stopplaats) niet zo geweldig dus die hoefde ik niet. Mijn moeder smeerde de avond ervoor ( met onze hulp natuurlijk, want je moet er wel wat voor over hebben:)) de stapels boterhammen, bakte procureurspek ( brrr) sneed kaas en het werden keurige pakketjes met onze naam erop. Iedereen kreeg evenveel, behalve de chauffeur ( maar die mocht ook tijdens "de vasten" vlees eten omdat hij in de mijn werkte), maar die had dan ook de verantwoording. Toen ik zelf kinderen had besefte ik pas, dat dat ook niet meeviel bij zo'n onderneming ! In die tijd vond ik hem ( erg genoeg) vooral "irritant nerveus en opvliegerig". We werden allemaal gewogen, de tassen en koffers ook, evenals de pakketjes want ( inderdaad René) de wagen had al niet zo'n beste vering en je mocht het gewicht dat hij aankon dus nooit overschrijden. Soms moest er dan wat worden uitgepakt en dat was het moment dat mijn oververmoeide moeder "uit haar slof schoot". Wij kinderen wisten dan hoe laat het was, we zuchtten al tegen elkaar : " we gaan weer niet" en ja hoor : " nou, dan gaan we toch niet" en boos werd bijna alles weer uitgepakt. Wij schrokken daar dan toch weer van en huilend probeerden wij te redden wat er te redden viel. Gelukkig lukte dat iedere keer weer en werd alles ( niet echt in juichstemming, maar toch) weer ingepakt. Vrienden komen nu nog met die anekdotes en moesten daar altijd ( stiekem dan wel) erg om lachen, voor ons hoorde het jarenlang bij de " voorpret", nou ja pret.....